Μορφές μοναξιάς τις ημέρες της καραντίνας
Η μοναξιά των ελεύθερων παντρεμένων
ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Φ. ΓΟΝΙΔΑΚΗ
Η ιδέα ότι πρέπει να στείλεις μήνυμα για να βγεις έξω από το σπίτι σε τρελαίνει. Νιώθεις ένα κύμα καυτού άγχος να ξεκινάει από την κοιλιά και να ανεβαίνει στο κεφάλι σου την ώρα που ακόμα και η ανάσα σου γίνεται δύσκολη. Ο χώρος συστέλλεται και γίνεται εξοντωτικά ανεπαρκής. Το μυαλό σου κοιτάει το χαρτί με τις 6 μαγικά νούμερα που σου εξασφαλίζουν τη φυγή και με τρόμο ανακαλύπτεις ότι δεν ταιριάζεις σε κανένα από αυτά.
Απλά θέλεις να βγεις έξω να πάρεις αέρα. Να γλιτώσεις για λίγα λεπτά από τη παράσταση της οικογενειακής ζωής σου. Και δεν έχεις δυστυχώς σκύλο. Η απαγόρευση σε έχει επιστρέψει στην εποχή του σχολείου που έπρεπε να ζητήσεις άδεια για να πας στην τουαλέτα. Και η σαδιστική δασκάλα της 6ης δημοτικού μερικές φορές σε άφηνε επίτηδες να περιμένεις μερικά αγωνιώδη λεπτά λουσμένο στην αγωνία του επερχόμενου ρεζιλέματος πριν σου επιτρέψει να φύγεις τρέχοντας και ευγνώμων. Τα περισσότερα βράδια ευτυχώς σε σώζει το μίνι μάρκετ της περιοχής σου που είναι 24ωρης λειτουργίας. Και η φτηνή δικαιολογία του ότι έντεκα το βράδυ είναι η κατάλληλη ώρα για να αγοράσεις μανταλάκια. Τα λίγα πολύτιμα λεπτά που θα περάσεις έξω σου δίνουν τον απαραίτητο χρόνο για να ελέγξεις τον πανικό σου και να προετοιμαστείς για το μέσα. Το χαμόγελο του υπαλλήλου και οι λίγες κουβέντες που θα ανταλλάξετε γίνεται το κεντρικό θέμα της ημέρας σου. Αυτή η ελάχιστα ειλικρινής ανθρώπινη επαφή σε αντιδιαστολή με τη σιωπή της συζήτησης που δεν λέει τίποτα. Στην εξώπορτα του διαμερίσματός σου παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Προσπαθείς να προετοιμαστείς για να αντέξεις την ασφυξία της συνθήκης χαμηλού οξυγόνου που σε περιμένει και μπαίνεις μέσα θαρραλέα. Καμία φορά το βράδυ όταν όλοι έχουν κοιμηθεί κάθεσαι στο σαλόνι και κοιτάς τη φωτογραφία του γάμου σου και προσπαθείς να καταλάβεις τι πήγε στραβά.
Μια γυναίκα και ένας άντρας σε κοιτάνε χαμογελαστοί μέσα από μια ασημένια κορνίζα και δεν καταλαβαίνουν τι τους ρωτάς. Αυτοί είναι νέοι και σίγουροι για την επιλογή τους. Δεν θα επαναλάβουν τα λάθη των γονιών τους, θα τους ενώνει η αγάπη μέχρι τα βαθιά γεράματα, θα είναι ειλικρινείς και θα στηρίζουν ό ένας τον άλλο για πάντα. Τα Θα του έρωτα σε πληγώνουν για ακόμα άλλο ένα βράδυ. Πότε έφυγε ο άλλος και δεν το κατάλαβες; Σαν τα έργα επιστημονικής φαντασίας τον αντικατέστησε κάποιος που του μοιάζει άλλα δεν είναι αυτός. Κάποιος άλλος που δυσκολεύεσαι να του μιλήσεις μετά από αμέτρητες ώρες εξομολογήσεων. Που όταν τον ρωτάς τι συμβαίνει σου απαντάει με τη σιωπή του “τίποτα”. Κάποιος άλλος που δύσκολα έχει διάθεση να κάνει οτιδήποτε περιλαμβάνει και εσένα.. Και όταν το κάνει έχει το βλέμμα του ανθρώπου που του έχουν ζητήσει να κάνει υπερωρία και ξέρει ότι δεν θα την πληρωθεί. Πότε έφυγε ο άλλος και δεν το κατάλαβες; Να ήταν τότε που έκανες …; Ή την περίοδο που σε απασχολούσε το …; Ή όταν σου είπε να …; Προσπαθείς να πιαστείς από μια εξήγηση του παρελθόντος λες και η ανακάλυψή της θα οδηγήσει σε μια κατακλυσμική αλλαγή. Προσπαθείς να εξηγήσεις στον άλλο πως νιώθεις, πόσο πολύ ανάγκη έχεις την ύπαρξη του λες και τα συναισθήματά σου έχουν κάποια αξία. Και ύστερα νιώθεις την απελπισία της σιωπής του. Δεν θα γίνει. Όχι τουλάχιστον έτσι. Ποτέ οι εξηγήσεις δεν ήταν αρκετές για να γεμίσουν το χάσμα της μοναξιάς δύο ανθρώπων που συνυπάρχουν χωρίς να είναι πια μαζί. Πηγαίνεις προς το υπνοδωμάτιο με απορία. Τι σε περιμένει άραγε σήμερα στο τελείωμα της ημέρας; Έχεις ακόμα ελπίδα. Μήπως δεν αποκοιμηθείτε αγκαλιά μόνο με την ταμπλέτα ή το κινητό σας; Μήπως οι ήχοι που θα ανταλλάξετε πριν οι πλάτες σας αγγίξουν η μια την άλλη είναι κάτι παραπάνω από το “καληνύχτα αγάπη μου”; Μήπως είναι η μέρα που η ερωτική πράξη δεν θα αφήσει στο τέλος την πικρή γεύση του ανολοκλήρωτου που θα συνοδευτεί από τον επώδυνη ειρωνεία του “σήμερα ήταν καταπληκτικά”; Μήπως μπορέσεις να πιστέψεις ότι όλα αυτά που παρατηρείς είναι το παιχνίδι της ανασφάλειας σου εξασφαλίζοντας έτσι λίγες ώρες ήρεμου ύπνου; Στο μυαλό σου έρχονται τα ατελή μυθιστορήματα του Φραντς Κάφκα και η απορία που είχες όταν τα διάβαζες στα 18 σου.
Γιατί δεν φεύγει ο πρωταγωνιστής; Γιατί μένει και βασανίζεται περιμένοντας μάταια τη Δίκη του ή την ακρόαση στον Πύργο; Γατί δεν γυρίζει απλά την πλάτη σε αυτά που του προκαλούν τόση οδύνη; Τότε δεν είχες την απάντηση. Δεν είχες αναπτύξει την ικανότητα να βρίσκεις δικαιολογίες για την αναποφασιστικότητα σου. Δεν εξερευνούσες την αντικατάσταση του έρωτα με πολύ αλκοόλ και φτηνό φαγητό. Δεν μπορούσες να μεταθέσεις τη ανάγκη της συντροφικής αγάπης στο παιδί σου ή στην παρέα από την εργασία σου. Δεν αντιλαμβανόσουν καν την οδυνηρή επιλογή ανάμεσα στο να είσαι πραγματικά μόνος και στο να ζεις μονος μαζί με αλλους ανθρωπους. Ίσως γιατί τότε δεν είχες ακούσει ακόμη για την μοναξιά των ελεύθερων παντρεμένων.
ΠΗΓΗ: FACEBOOK – ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΓΟΝΙΔΑΚΗΣ
